نوشته: مهندس سعید عسکری

تلفن‌همراه، از مردادماه سال 1373 که به ایران وارد شد، تاکنون که سیزدهمین سال از حضورش را پشت‌ سر می‌گذارد و از طریق سه اپراتور <‌MCI>، <ایرانسل> و <تالیا>، حدود 15 میلیون مشترک دارد؛ فرازونشیب‌های زیادی را پشت‌سر گذاشته است. از روزهای اولیه که با توجیه لوکس و تجملاتی بودن، مخالف ورودش بودند تا شرایط فعلی که به ضریب ‌نفوذ 21 درصد دست یافته است (یعنی از هر 100 نفر ایرانی، 21 نفر تلفن ‌همراه دارند)؛ توسعه ارتباطات‌سیار با مشکلات مختلفی مواجه بوده است.

یقینا اگر جامعه و مدیران آن، فارغ از هرگونه بخشی‌نگری، نگاهی تخصصی به عرصه ارتباطات‌سیار کشور داشتند، توسعه کمی و کیفی تلفن ‌همراه، بسیار بیشتر از شرایط فعلی بود. در ادامه به بخشی از موانع پیش‌ روی توسعه کمی و کیفی تلفن ‌همراه کشور اشاره می‌شود؛ امید ‌می‌رود که همه بتوانیم با چشم‌پوشی از بخشی‌نگری، زمینه‌های حذف این موانع را فراهم کنیم:

– ممانعت از نصب آنتن‌های ‌BTS ، با ذهنیت مضر بودن آن سال‌ها است که یکی از موانع توسعه است و هنوز نگرش تخصصی به این موضوع شکل نگرفته است.

– بخشی‌نگری در مدیریت سازمان‌های مختلف کشور و عدم همکاری کامل آنها با توسعه ارتباطات سیار کشور از دیگر معضلات پیش‌رو است.

– جایگزین شدن ملاحظات سیاسی (اعم از داخلی و خارجی) به جای مباحث فنی‌ و تخصصی که لطمات فراوانی به شبکه ارتباطات‌سیار کشور وارد آورده است.

– تغییرات پی‌درپی در حوزه تصمیم‌گیری و مدیریت ارتباطات‌سیار کشور که باعث عدم امکان پی‌ریزی و اجرای یک برنامه مدون در این حوزه شده است.

– عدم مدیریت صحیح در تامین و نگهداری زیرساخت‌های ارتباطی کشور که مانعی بر سر راه توسعه و همچنین کیفیت مطلوب ارتباطات‌سیار کشور است.

– قانون حمایت از تولید داخل که متاسفانه در اکثر مواقع، تبدیل به حمایت از دلالان تولیدات بی‌کیفیت خارجی شده و باعث تاخیر در ارتقای کیفیت کمی و کیفی شبکه شده است.

– ایجاد موانع نظارتی غیرواقعی بر سر راه مجریان ارتباطات‌سیار کشور که با هدف و انگیزه‌هایی غیر از نظارت بر ارتقای قانونمند کیفیت و کمیت شبکه اعمال شده و متاسفانه گاهی به ابزاری برای تسویه حساب‌های دیگر، مبدل می‌شود.

– اظهارنظرهای عجولانه و غیرکارشناسی تصمیم‌سازان حوزه ارتباطات‌سیار کشور که باعث ایجاد تشویش و تلقین بی‌ثباتی در مجریان و مردم می‌شود؛ به‌طوری‌که گاهی تغییرات 180درجه‌ای این اظهارنظرها، آنقدر سریع است که فقط تحیّر و بلاتکلیفی آن باقی می‌ماند.

– عدم توجه کافی به بخش ‌خصوصی واقعی در عرصه ارتباطات‌سیار کشور که باعث رشد قارچ‌گونه دلالان بی‌‌تخصص و رانتی در این عرصه شده است که به‌ جای توسعه شبکه، خود از موانع شبکه‌اند.

– بی‌توجهی به افکار عمومی و غفلت از لزوم جلب‌ رضایت مشترکین تلفن‌همراه کشور که تبدیل به یک زخم کهنه شده و مانع طرح بسیاری از نارضایتی‌های مشترکین شده است؛ وای به روزی که این زخم کهنه، سر باز کند.

و… ‌