دسترسی به برخی خدمات از خارج کشور غیرممکن میشود
با جداسازی ترافیک داخلی و اینترنت از یکدیگر در لایه دسترسی براساس اختصاص آدرس‌های عددی معتبر و خصوصی امکان دسترسی به برخی خدمات دولت الکترونیکی ارائه شده روی آدرس‌های عددی خصوصی اینترنت امکان‌پذیر نخواهد بود.
به گزارش عصر ارتباط، با ابلاغ قانون برنامه پنجم توسعه مبنی بر راه‌اندازی شبکه ملی اطلاعات، مجریان آن معماری مشخصی را برای ارائه اطلاعات روی این شبکه و شبکه جهانی اینترنت طراحی کرده‌اند که براساس آن دستگاه‌ها اطلاعاتی که قابلیت ارائه روی اینترنت را دارند و اطلاعاتی که لزومی بر ارائه آن‌ها روی شبکه جهانی نیست و باید ترافیک آن‌ها در داخل کشور مبادله شود، طراحی کرده‌اند.
قرار است این دسته از خدمات روی آدرس‌های IP رنج 10 از سوی دستگاه‌های دولتی ارائه شوند که دسترسی به آن‌ها از خارج از کشور امکان‌پذیر نخواهد بود. عدم دسترسی به سایت‌های داخلی از خارج از کشور، تحمیل هزینه‌های چند برابری به شرکت‌های ارائه‌کننده خدمات اینترنتی و در نهایت نیاز به تغییر مودم‌های مورد استفاده توسط کاربران سه اشکال اساسی وارد شده به طرح جداسازی اینترنت از اینترانت است.
علی حکیم‌جوادی، رئیس سازمان فناوری اطلاعات ایران در این‌باره به خبرنگار ما گفت: «قرار نیست خدماتی که روی آدرس‌های IP خصوصی ارائه می‌شوند، در بیرون از کشور امکان دسترسی به آن‌ها وجود داشته باشد.»
او افزود: «معماری که برای سایت‌ها انجام می‌دهیم، به‌گونه‌ای است که دسترسی به سایت‌ها هم از داخل و هم از خارج از کشور وجود دارد. این سیستم بدین صورت است که وقتی کاربری از داخل کشور به شبکه ملی اطلاعات متصل میشود، به‌صورت هوشمند با آدرس‌های IP رنج 10 متصل می‌شوند و در صورت درخواستی از خارج کشور کاربران با آدرس‌های IP معتبر به شبکه متصل می‌شوند.
به گفته حکیم‌جوادی، اطلاعات مورد نیاز کاربران خارج از کشور نیز به آن‌ها ارائه خواهد شد و در دسترس آن‌ها قرار خواهد گرفت.
او با اشاره به این‌که مثلا نیازی نیست اطلاعات مالیاتی از خارج کشور نیز در دسترس باشند، گفت: «اطلاعات و خدمات دولت الکترونیکی شامل دو بخش عمومی و با کاربری همگانی و یک بخش مصرف داخلی است که فقط با آدرس‌های IP خصوصی و روی رنج 10 عرضه می‌شوند.»
طبق مصوبه شماره 120 کمیسیون تنظیم مقررات در 27 شهریور ماه سال 90 با عنوان ساماندهی آدرس‌های عددی اینترنتی در کشور، علاوه بر ساماندهی آدرس‌های در زمان کمبود آدرس‌های نسخه 4، قرار شد IPهای Valid و
IPهای Invalid نیز از یکدیگر تفکیک شوند.
طبق این مصوبه شرکت‌های اینترنتی که در این بخشنامه مستقیما به شرکت‌های PAP، عرضه و توزیع‌کننده اینترنت و شرکت مخابرات ایران اشاره شده است، در راستای جداسازی ترافیک داخلی و اینترنت از یکدیگر می‌بایست در لایه دسترسی ظرف مدت سه ماه پس از ابلاغ این بخشنامه صرفا از طریق آدرس‌های عددی معتبر اینترنتی نسبت به ارائه خدمات دسترسی اقدام می‌کردند.
همچنین تنظیم و پیکربندی مودم‌ها باید مطابق با دستورالعمل ارائه‌شده توسط سازمان فناوری اطلاعات ایران انجام شود و تمامی مراکز ارائه‌دهنده خدمات میزبانی داخلی (IDC) نیز موظف هستند نسبت به تامین و ارائه خدمات از طریق آدرس‌های عددی خصوصی اینترنتی اشاره شده در این بخشنامه اقدام کنند، به نحوی که این خدمات از طریق تمامی آدرس‌های عددی اینترنتی داخل کشور قابل دسترسی باشد.
در نهایت در آذر‌ماه سال 90 سازمان فناوری اطلاعات ایران باتوجه به این مصوبه برای جداسازی اینترانت از اینترنت، اعلام کرد آدرس سرورهای root-DNS اینترانت برای اعمال در شبکه فراهم‌کنندگان سرویس روی دو آدرس IP رنج 10 اعلام شده، برقرار شوند.
این درحالی است که وزارت ارتباطات وعده است با جداسازی ترافیک داخل کشور از اینترنت، دسترسی به سایت‌های ایرانی میزبانی‌شده در داخل کشور با سرعت و پهنای باند بیشتر ممکن خواهد بود، اما دسترسی به اینترنت همچنان طبق روال گذشته امکان‌پذیر است و با اختصاص آدرس‌های IP معتبر امکان شناسایی و رهگیری کاربران تسهیل میشود.
حکیم‌جوادی گفت: «این‌که چه بخشی از اطلاعات ارائه شده از خارج از کشور قابل رویت باشد، با معماری اطلاعات دستگاه‌ها اتفاق خواهد افتاد. این معماری نیز طراحی و مشخص شده و دستگاه‌ها می‌دانند لازم است چه بخش از اطلاعات‌شان در اینترنت و چه بخش روی اینترانت در دسترس باشند.
او با اشاره به این‌که این روال در همه جای دنیا رایج است، افزود: «براساس سیاست‌های کشورها مشخص میشود که چه بخش از اطلاعات روی اینترنت و چه بخش روی اینترانت ارائه شوند.»
رئیس سازمان فناوری اطلاعات ایران گفت: «در ایران 16 میلیون IP خصوصی رنج 10 وجود دارد که هنوز بخش عمده آن استفاده نشده و قرار است توزیع آن در کشور مدیریت شود.»
به گفته او، تا امروز همچنین نزدیک به 8 میلیون آدرس IP عمومی داریم که ثبت شده هستند و باتوجه به شیوع مشکل کمبود آدرس IP نسخه 4 که از پایان سال 2010 در همه جای دنیا رواج یافته، ما نیز باید به آدرس‌های IP نسخه 6 مهاجرت کنیم که اگر مهاجرت نکنیم به‌طور قطع با مشکل مواجه می‌شویم.