باز هم شرکت مخابرات آن پایین است!
وحید صفایی – بایت : هر سال، سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی اقدام به رتبه‌بندی شرکتهای ارائه دهنده خدمات اینترنتی می‌کند. در رتبه‌بندی اپراتورهای ارائه‌دهنده اینترنت پرسرعت (ADSL) در سه ماهه آخر سال ۹۳ شرکت آریا رسانه تدبیر (شاتل) رتبه اول، شرکتهای پارسان لین ارتباطات (پارس آنلاین) و انتقال داده‌های آسیاتک به طور مشترک رتبه دوم و شرکت داده گستر عصر نوین (های وب) رتبه سوم را کسب کردند.
رتبه‌بندی اپراتورهای ارائه دهنده ADSL براساس شاخصه‌های ارزیابی شامل تعرفه، کیفیت، پشتیبانی، توافقنامه سطح خدمات (SLA)، شبکه فروش و تمرکز بر نظرسنجی از کاربران انجام شده است.
چند سالی است که این رتبه‌بندی صورت می‌گیرد و نکته قابل توجه در این رتبه‌بندی، نبودن شرکت مخابرات در میان سه رتبه اول است. در حالی که بسیاری از زیرساخت‌های لازم برای ارائه خدمات ADSL به طور انحصاری در اختیار شرکت مخابرات است اما شرکت مخابرات نتوانسته در شاخصه‌های تعیین شده، رتبه اول یا حتی سوم را کسب نماید و این جای بسی تاسف است، چرا که بیشتر مردم ایران به اجبار باید تنها از شرکت مخابرات اینترنت بگیرند و این اجبار، با توجه به وضعیت نه چندان خوب خدمات اینترنت شرکت مخابرات ایران، تلخ‌تر نیز به نظر می‌رسد. شرکت مخابرات ایران، بزرگ‌ترین شرکت بخش خصوصی در کشور و صاحب انحصاری بسیاری از خدمات و زیرساخت‌های ارتباطی در کشور است. اگر به تلفن ثابت نیاز داشته باشید، هیچ انتخابی جز خدمات شرکت مخابرات نخواهید داشت و اگر به ADSL نیازمند باشید، خواه یا ناخواه باید از خدمات شرکت مخابرات به طور مستقیم یا غیرمستقیم استفاده کنید. در واقع شرکت مخابرات، یک اجبار برای بیشتر انواع ارتباط در کشور محسوب میشود؛ جبری که به خودی خود تلخ است اما این تلخی با کم کاری‌ها و ضعف‌های فراوان این شرکت، مضاعف میشود.
اگر چه ممکن است بسیاری از مردم این تلخی را به دلیل شرایط مناسب شرکت منطقه‌ای خود احساس نکنند اما شرایط برای همه یکسان نیست. در نمونه‌های متعدد، شرکت مخابرات حتی در کلان شهرهایی مانند مشهد، قادر به ارائه خط تلفن به بسیاری از منازل نیست و بسیارند کسانی که به دلیل محدودیت فضا یا نبود امکانات، سال‌هاست که در انتظار وصل شدن خط تلفن خود هستند. در واقع ساختار بزرگ و پیچیده شرکت مخابرات با تعداد فراوان مشترکانش، حاصل عملکرد مثبت و شگفت‌انگیز این شرکت نبوده است بلکه این بزرگی بیشتر مدیون گذشت زمان و توسعه پیوسته اما آرام بوده است. بسیاری از این سیر تحول آرام، در دوره‌هایی که شرکت مخابرات دولتی بوده، اتفاق افتاده و ماحصل آن، صرفا به بخش خصوصی هدیه شده است! این در حالی است که خصوصی سازی شرکت مخابرات با هدف شکوفایی و توسعه انجام گرفت؛ هدفی که تا به امروز محقق نشده است.
شرکت مخابرات هنوز خدماتی ارائه می‌کند که برای سال‌ها ارائه می‌شده و در عمل، کیفیت و نوع خدمات شرکت مخابرات نسبت به قبل تغییر چشم‌گیری نداشته است. عجیب این جاست که رقبای شرکت مخابرات، با همه سنگ‌هایی که این شرکت بر سر راهشان می‌اندازد، همچنان می‌توانند از این غول ارتباطی کشور پیشی بگیرند و خدمات بهتری ارائه کنند. همه ارائه دهندگان خدمات اینترنت، برای استفاده از زیرساخت‌های سیم مسی به شرکت مخابرات هزینه پرداخت می‌کنند و در عمل، نمی‌توان از ADSL استفاده کرد، بدون آن که شرکت مخابرات ذی نفع باشد. با این وجود شرکت مخابرات از ارائه بسیاری از امکانات خود به شرکتهای خصوصی سرباز می‌زند و با کارشکنی، مانع رشد و توسعه فعالیت رقبای خود میشود.
کاش سازمان تنظیم مقررات، تنها به جای رتبه بندی ارائه دهندگان اینترنت، با تصویب قوانینی، شرکت مخابرات را ملزم به افزایش کیفیت خدمات خود نماید تا همگان به طور مستقیم یا غیرمستقیم، از افزایش کیفیت اینترنت در کشور بهره‌مند شوند.